Έρωτες και πάθη, παράνομα και μη, συναισθηματικοί τυχοδιωκτισμοί, αμφιβολίες, ανατροπές και αποφάσεις ζωής με ψυχικά ανταλλάγματα, στο περιβάλλον της χρυσής εποχής του Hollywood των 30’s (που ταιριάζει τόσο πολύ στον Allen), του ψεύτικου φαίνεσθαι της υψηλής κοινωνίας του θεάματος, των επαρχιώτικων ονείρων, της μαφίας, των στυλάτων κοστουμιών, του πούρου και της σαμπάνιας. Αυτά είναι μερικά από τα στοιχεία μιας ιστορίας που φέρνει τον άνθρωπο αντιμέτωπο με την ίδια του την φύση. Ναι, πάλι. Αφού έτσι είναι αυτά.

Με το γνώριμα καλό χιούμορ καταστάσεων και προσώπων, στήνεται ένα ερωτικό τρίγωνο, με μήλο της έριδος την Kristen Stewart και αντιμέτωπους τον Steve Carell και τον Jesse Eisenberg. Ξέρω, ίσως τα ονόματα να μην σου γεμίζουν το μάτι, αλλά εδώ μιλάμε για ταινία του Woody Allen! Χρησιμοποιώντας αμείωτη ροή και φωτογραφία που την προσέχεις, παρουσιάζει μια αλληλουχία περιστατικών με τέτοιο ευρωπαϊκά δραματικό τρόπο, που σε κάνει να γελάς βλέποντας μαφιόζους να τσιμεντώνουν ανθρώπους και άλλους να αυτοκαταστρέφονται χωρίς να το παίρνουν χαμπάρι!

Εντάξει, μην περιμένεις την ταινία-αποκάλυψη. Σίγουρα είναι άλλο ένα έργο του Allen που οι πρωταγωνιστές, εγκλωβισμένοι ο καθένας στα δικά του «πρέπει» της ηθικής και τα δικά του «θέλω» της καλής ζωής, σε πόλεμο με τα συναισθήματα και τα ένστικτά τους, μέσα από πάντα άρτιο σενάριο, οδηγούνται σε επιλογές, καλές ή κακές. Το θέμα είναι πώς το κάνει σε κάθε ταινία του, γιατί τα παιχνίδια των πιθανοτήτων σε πείθει πως συμβαίνουν έτσι κι αλλιώς… Την επόμενη μέρα πήγα και το ξαναείδα.