Κάτι γίνεται τον τελευταίο καιρό και οι πιο αγαπημένοι μου μουσικοί βγάζουν καινούργιους δίσκους. Μετά τον Deathprod (2 κλίκ πιο πίσω), τώρα ο Mark Nelson, a.k.a. Pan American, κυκλοφορεί το A Son, μετά το Cloud Room, Glass Room του 2013! (να ευχηθώ καινούργιο Dictaphone?)

Ένας από τους πιο ιδιαίτερους κιθαρίστες, με έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς ήχους, back from the Labradford days, ο Mark Nelson εκτός από την μουσική, φιλοτεχνεί και και αντικείμενο της φωτογραφίας του εξωφύλλου, που απεικονίζει ένα τούβλο που βρήκε στην παραλία, μια φωλιά πουλιών που του έκανε δώρο η μητέρα του και 2 παιδικά παιχνίδια που φυλάνε την φωλιά.

Ο δίσκος είναι πιο φωτεινός απ’ότι συνήθως, πιο απλός – με την καλή έννοια, με 9 τραγούδια πού όπως έχει πεί και ο ίδιος, θα μπορούσε να παίξει το καθένα ξεχωριστά μόνο με μια ακουστική κιθάρα. Στον δίσκο τα παίζει (σχεδόν όλα) με ηλεκτρική και καλά κάνει και τραγουδάει με το γνωστό του ύφος, που τον κάνει έναν από τους ελάχιστους μουσικούς που αντέχω να τραγουδάνε πάνω από post-something ήχο.

Συνολικά αν και ο δίσκος είναι πολύ καλός, δεν καταφέρνει να ξεπεράσει την καλύτερη δουλειά του μέχρι τώρα ως Pan American, το Quiet City, ούτε την δεύτερη καλύτερη του, τον πρώτο του δίσκο, ούτε την τρίτη καλύτερη του, τον δεύτερό του δίσκο. Αλλά αφού πλέον δεν παίζει καθόλου με ηλεκτρονικά, παρα μόνο με κιθάρα, η σύγκριση μάλλον δεν έχει και ιδιαίτερο νόημα, οπότε μας μένει το τελικό συμπέρασμα, που λέει: ένας ωραίος δίσκος:

Get it!