Τον Ian William Craig τον είχα δεί παλιότερα σε πολλές best-of-the-year λίστες, αλλά δεν τον εκτίμησα ιδιαίτερα. Μέχρι σήμερα. Είναι πόσες μουσικές που πρέπει να σε βρούν την κατάλληλη στιγμή για να τις εκτιμήσεις. Τώρα λοιπόν το A Turn of Breath, makes a perfect sense.

Σαν Sigur Ros με Caretaker, ή Max Richter με Remote Viewer. Σίγουρα θα καθόταν πολύ καλά δίπλα στον πρόσφατο δίσκο του Gordon Sharp, ή σε μια πιό ελεύθερη απόδοση, σε αυτόν του Phonophani.

Ο Ian William Craig είναι trained opera singer, αλλά και trained των καλών τεχνών. Ξεκίνησε σαν γραφίστας, κατέληξε να παίζει μουσική και από 2010 έχει κυκλοφορήσει αρκετό υλικό, το οποίο όμως μιας και δεν έχω ακούσει, αστερίσκος * για αργότερα.

Ο συγκεκριμένος δίσκος πρωτοκυκλοφόρησε το ’14, αλλά σήμερα επανακυκλοφορεί σε ένα διπλό βινύλιο, με το ένα από τα δύο να έχει ακυκλοφόρητο υλικό, από τις τότε ηχογραφήσεις. Το αλα Rothko εξώφυλλο, μπορεί να σε βάλει λίγο στο κλίμα μιας τυχαίας -κατα μια έννοια- μουσικής, την οποία όμως όσο περισσότερο ακούς, τόσο περισσότερο εκτιμάς.

Τα Keywords είναι:

• #Analog synthesizer
• #Drones
• #Damaged reel-to-reel tape decks
• #Decaying Loops
• #Distorted Vocals

Αν και ο δίσκος δεν ακούγεται σε καμία περίπτωση αποσπασματικά, αλλά μόνο από την αρχή μέχρι το τέλος, έτσι για ένα teaser, άκου λίγο και ψαξε βρες τον. Τον καινούργιο του ’18, με τα bonus.