Η καλή μουσική του Ignatz είναι σχεδόν εθιστική. Κολάς. Η κιθάρα, η φωνή , η μή-παραγωγή, έχει κάτι που σε βάζει σε repeat mode στα πρόθυρα του αυτισμού. Έχει βγάλει αρκετούς πλέον δίσκους, όχι μόνο καλούς, αλλά τον τελευταίο καιρό μόνο καλούς. Αυτός ο καινούργιος είναι πάλι στην ΚΡΑΑΚ, στο γνωστό ύφος αλλά με καινούργια τραγούδια. Καλά τραγούδια. Οι επιρροές γνωστές εδώ και καιρό, παρούσες σε σχεδόν όλες τις δουλειές του, κάτι σαν folk που γίνεται κάτι σαν blues, με την καλή πάντα έννοια: