Μ’αρέσει ο τίτλος αυτού του post, μου θυμίζει λίγο το Malkovich Malkovich. O Pessimist λοιπόν, βγάζει το πρώτο του full-length, στην Blackest Ever Black.

O Pessimist στην Blackest Ever Black, δεν ακούγεται και ότι πιο αισιόδοξο, παρόλαυτά δεν είναι τόσο μαύρο. Είναι ότι πιο old-school έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό και ότι καλύτερο έχει κάνει ο ίδιος μέχρι τώρα. Από το Bristol, ο δίσκος έχει full Αγγλία, σχεδόν μετά, θα μπορούσες ν’ακούσεις Burial.

Πριν από αυτό, είχε κυκλοφορήσει eps και singles στην Samurai & Osiris, αλλά ο ήχος του ήταν πιο χορευτικός, δηλαδή αδιαφορία και μακριά. Στο ομώνυμό του ντεμπούτο όμως, έχει βρεί έναν ωραίο ήχο, πιο σκοτεινό, ο οποίος σχεδόν θυμίζει λίγο 90s, αρχές drum and bass.